Bayram
Doğum
Gözlerimizin henüz tam açılmadığı çağlardayız. Evrene bakan ve bize hergün istisnasız bilgiler taşıyan teleskoplarımız oraya konulalı daha ne kadar oldu ki !
El yordamıyla çalışıyoruz hala. Her bulduğunu ağzına götüen bir bebek gibi, biz de yolumuzu ancak deneylerle buluyoruz. Hep o karanlık çağları, ana rahmini özlüyoruz. Çünkü gerçeğin çölü çok soğuk.
Yeni doğmuş bir bebek gibiyiz gözleri henüz tam açılmamış. Hiçbir şey net değil artık. Ana rahmindeki günlerde hiçbir şeyin rengi yoktu. Ne bir ışık vardı ne de buna ihtiyaç.
Doğum sancısını bize en çok Charles Darwin yaşattı. Sonunda inançlarını kaybetmesine sebep olan gerçeği gördüğünde, bunu acılar içinde söyledi.
Ondan önce de çok şey söylenmişti ama o adeta fitili ateşleyen oldu. Artık geri dönülmez bir yola girmiştik. Artık ana rahminde olduğumuzu söyleyenlerin yanına bir de olmadığımızı söyleyenler eklendi.
Bu artık acıya dayanıklılık sınavına dönüştü. Gerçeğin soğuk çölünde gözleri tam açılmamış bir bebek gibiyiz. Ağzımıza götürdüğümüz şeylerin acısına göre yol alıyoruz.
Anne
Artık ağlamıyoruz, çünkü gözlerimizde yaş kalmadı. Sadece bir biberon görüyoruz ama annemiz nerede ? Bu koca dünyayı otundan hayvanına, demirinden çinkosuna, vitamininden uranyumuna emiyoruz. Her biberon gibi o da bitecek.
Biz artık annemizi aramıyoruz. Biberonuyla bulunmayı bekleyen bir piç gibi koca evrende yapayalnızız.
Şimdi biz neyin doğru neyin yanlış olduğunu nasıl bileceğiz. Rahimdeyken ondan geldiğine o kadar inanmıştık ki bazı doğruların, hiç düşünmeden kabullenmiştik.
Ağız
Biberonumuzu daha çok emdikçe gözlerimiz de daha çok açılır oldu. Karanlıktan çıkalı henüz çok olmadı ama bazı ışıklar gözümüzü aldı.
Artık içselleştirdiğimiz şeyler ancak deneylerden yani ağzımızdan ve gözlemlerden yani gözlerimizden geçmiş şeyler. Gözlerimiz tam açılmadığından hala ağzımızla yol alıyoruz. Çünkü herşey bulanık. Ancak acı da bir değişiklik yok.
Kardeş
Bazen gözlerimiz bir kardeş arıyor. Koca evrene çevrilmiş gözlerimizle hep bir umutla arıyoruz.
Bizi bulacağı iddia edilen uzaylılar sadece filmlerde geliyor. Adeta onlar da evrenin başkabir çölünde yapayalnız bizim onları bulmamızı bekliyor. Üvey bile olsa kardeşler hayal ediyoruz. Koca evrendeki tek piç biz miyiz ? Belki onlar annemizi biliyorlardır ?
Girişin Sonu
Hala eski alışkanlıklarımız devam ediyor. Sanki bizim hayatımıza benzemeli herşey. Sanki biz merkezindeyiz evrenin. Sanki sosyalleşmeliyiz evrenle ve evrende.
Taklit ediyoruz hala doğayı. Sanki yuvasından çıkmasına henüz çok olan ama ışığa doğru bakan bir rakun yavrusu gibi düşünüyoruz. Anne nerede kardeş nerede!
Karanlık çağları özlüyouz aslında hergün. Oruçlar tutuyoruz sanki hiç doğmamışız gibi. Ölülerimiz için ritüeller yapıyoruz.
Kayıtlar
